Koszyk

Jak został skompletowany skład Team Thin Energy przed tegorocznym RAAM?
Po moim debiucie w 2018, myślałem, że nigdy więcej nie wystartuję w RAAM. To tak wyjątkowe, a jednocześnie wyczerpujące wydarzenie, że ciągle zadawałem sobie pytanie w sens ponownej walki z bólem, zimnem, upałem i brakiem snu. Gdy mój kolega z zespołu z 2018 roku, Alex Isaly, zaproponował kolejny start w 2021, bez wahania mu odmówiłem. Jednak po wielu telefonach i licznych namowach zgodziłem się. Biorąc pod uwagę to jak wiele złą zdarzyło się w ostatnim czasie, powiedziałem, że musimy zrobić coś co przyniesie zmiany na lepsze naszemu społeczeństwu. Zaproponowałem mu jazdę w szczytnym celu. Bez zastanowienia powiedział tak!

Jak duże doświadczenie w ściganiu się w RAAM miał Twój zespół?
Nasza drużyna była podzielona 50/50. Tylko ja i Alex ściągaliśmy się tutaj wcześniej. James i Rudy nie mieli żadnego doświadczenia.
 
Czy były jakieś lekcje, które wyciągnąłeś z pierwszego startu w pierwszym RAAM w 2018, które pomogły Ci w tym roku?
Mój pierwszy start w RAAM był po prostu emocjonalnym rollercoasterem. Wbrew pozorom, dobrą rzeczą był brak wiedzy. Wtedy, fakt, że wkraczałem w nieznane, był przerażający, ale także zbawienny, ponieważ pozwalał jechać bez obciążeń i obaw o to co będzie się kryło za następnym zakrętem, czy w następnym stanie.

Jak wpadłeś na pomysł, żeby jechać na rzecz dzieci dotkniętych przemocą z użyciem broni palnej?
Biorąc pod uwagę, to czym się zajmuje Bahati Foundation i jakie efekty to przynosi, nie było nad czym się zastanawiać. To co robimy to praca z dziećmi w zmarginalizowanych środowiskach. Pochodzę z tej samej społeczności i potrzebowałem narzędzia by stać się tym kim jestem dzisiaj. Tym narzędziem był rower. Mam nadzieję, że inwestycja w młodzież, która jest ofiarą przemocy, pozwoli poprawić ich sytuację.

Jak wyglądała współpraca z Departamentem Policji w Los Angeles, aby wprowadzić ten pomysł w życie?
Detektywa Cedric Washington znam ponad 15 lat. Podczas wspólnych jazd, często wspomina historie dzieci, które zabiera na tor kolarski by zapoznać ich z rowerem. Nie chodzi jednak tylko o samą jazdę. Obecność na torze kolarskim, pokazuje im inny, pozytywny sposób spędzania czasu. Niestety w hrabstwie Los Angeles ciągle pozostaje wiele młodych osób, które potrzebują pomocy.

Kontakt z rodzinami, które wspierasz musiał emocjonalnie wpłynąć na Ciebie. Czy te emocje były motywatorem podczas wyścigu?
Pierwsze spotkanie z rodzinami w Oceanside w Kalifornii, zaledwie kilka godzin przed startem RAAM, było niezwykle emocjonalne. Patrzyliśmy na małe, niewinne dzieci, które muszą dorastać bez mamy, taty, siostry czy brata. Po rozmowach z nimi zauważyłem wielką siłę i wolę walki, która w nich drzemie. To musiało nas zmotywować do rywalizacji.

Zakładam, że dużo czasu podczas przygotowań spędziłeś na Zwifice. Jak wyglądał Twój typowy tydzień treningowy w miesiącach poprzedzających RAAM?
Mnie i Zwift łączy związek miłości i nienawiści. Ponieważ mam bardzo napięty harmonogram dnia, przez większość czasu Zwift jest dla mnie najlepszym rozwiązaniem. Biorąc pod uwagę, że mój dzień zaczyna się około 4:30 rano a kończy około 22, wejście na trenażer jest wielkim sukcesem. W tygodniu jeżdżę około 12 godzin, 15 jeżeli szczęście dopisze. Oto przykład:
Poniedziałek: 1 godzina jazdy rano, 1 godzina popołudniowej jazdy. Zwykle jest to Giant Monday Motivation
Wtorek: 2 godzinna jazda na świeżym powietrzu. Wspólna jazda zaczyna się o 6 rano przy lotnisku w Los Angeles..
Wtorek (druga sesja): Wyścig Zwift, 45 minut do godziny
Środa: 75 minut, Alpe du Zwift
Czwartek: 1 godzina jazdy o różnej porze dnia
Piątek: 2,5 godziny lekkiej jazdy przez Santa Monica
Sobota: 4 godziny jazda w Górach Santa Monica
Niedziela: Odpoczynek i czas z rodziną

Waszą strategią była 6-godzinna jazda dwóch zmieniających się kolarzy. Czy to powszechny sposób ścigania? Czy jest to takie samo czy inne podejście w stosunku do pierwszego podejścia do RAAM?
Udowodniono, że jest to najszybszy sposób na pokonanie całej trasy. Większość debiutujących zawodników nie zdaje sobie sprawy z tego, że przez większość czasu możesz czuć się wspaniale. Możesz dojechać do Ohio w doskonałej formie, by chwilę później, w czterech kolejnych stanach całkowicie opaść z sił i przegrać cały wyścig. Podzielenie drużyny na dwa mniejsze 6-godzinne zespoły, to najlepsza taktyka na przejechanie całego RAAM.

Czy były jakieś trudne momenty, z którymi musiałeś walczyć?
Najgorszy dla mnie był dojazd do Kansas i rozpoczęcie jazdy o 2 w nocy. Byłem w kompletnej głuszy. Nie miałem jakiejkolwiek energii. Zasypiałem na rowerze, moje morale było niskie. Później, około 5 rano, wstało słońce i mój kolega z drużyny James powiedział: “Ciesz się jazdą”. Minęła chwila zanim te słowa do mnie dotarły, ale gdy to się stało, każdy odcinek jazdy i podejście do niego było zgoła inne.

Przejdźmy teraz do Twojego sprzętu. Zmieniałeś rower czasowy Trinity TT i szosę TCR. Jaki był udział każdego z tych rowerów w całym wyścigu? Czy korzystałeś jeszcze z jakiś specjalnych rozwiązań?
Około 75% spędziłem na Trinity, który odpowiadał najlepiej naszym założeniom, czyli przejechaniu trasy jak najszybciej. Na pewno pomogło specjalne malowanie roweru, ponieważ kiedy wyglądasz dobrze, jedziesz dobrze. Pozostałą część przejechałem na TCR, który jest prawdziwym pożeraczem kilometrów. Trinity było wyposażone w pełne koło CADEX z tyłu i stożek 65mm z przodu. TCR był wyposażony w oba koła 65mm. Ani przez chwilę profil obręczy nie wydał mi się zbyt wysoki. Jechaliśmy przez cały kraj na możliwie najlepszym dostępnym sprzęcie i nie mieliśmy ani jednej awarii. Nawet choćby przebitej opony. Wyobraźcie to sobie: osiem rowerów, 16 kół, czterech kolarzy i ani jednej awarii, ani jednej złapanej gumy. Kudosy dla Gianta i CADEX!